«Λέω και επαναλαμβάνω: καπούλια. Όχι οπίσθια ούτε πισινός ούτε γλουτοί ούτε κωλομέρια, αλλά καπούλια. Γιατί, όταν την καβαλάω, η αίσθηση που με συνταράζει είναι αυτή: σαν να βρίσκομαι πάνω σε μια μυώδη και βελούδινη φοράδα, όλο νεύρο και υπακοή. Είναι κάτι καπούλια σφιχτά και ίσως τόσο πελώρια όσο λένε οι θρύλοι που κυκλοφορούν γι’ αυτήν στο βασίλειο, εξάπτοντας τη φαντασία των υπηκόων μου. Όταν την προστάζω να γονατίσει και να φιλήσει το χαλί με το μέτωπό της, έτσι ώστε να μπορώ να την εξετάσω με την άνεσή μου, το πολύτιμο αντικείμενο αποκτά το πιο σαγηνευτικό του μέγεθος. Κάθε ημισφαίριο είναι ένας σάρκινος παράδεισος. Τα δυο τους, καθώς χωρίζονται από μια λεπτή σχισμή με σχεδόν ανεπαίσθητο χνούδι, που βυθίζεται στο δάσος από μεθυστικές λευκές, μαύρες και μεταξένιες επιφάνειες το οποίο στεφανώνει τις σταθερές κολώνες των μηρών, με κάνουν να σκέφτομαι ένα βωμό αυτής της βάρβαρης θρησκείας των Βαβυλωνίων που η δική μας έσβησε. Είναι σφριγηλά στην αφή και γλυκά στα χείλη, αχανή στο αγκάλιασμα και ζεστά τις κρύες νύχτες, ένα απαλό μαξιλάρι για να ξαποσταίνει το κεφάλι και ένας πίδακας ηδονών την ώρα της ερωτικής εφόδου…»

ΜΑΡΙΟ ΒΑΡΓΚΑΣ ΛΙΟΣΑ «Μητριάς εγκώμιο»

Follow @maitr_margarita

 

«Τώρα πάψε να κοιτάς. Τώρα κλείσε τα μάτια. Τώρα, δίχως να τα’ ανοίξεις, κοίταξέ με και κοιτάξου έτσι όπως μας παριστάνουν σ’ αυτόν τον πίνακα που τόσο πολλοί κοιτάζουν και τόσοι λίγοι βλέπουν. Τώρα πια ξέρεις πως, πριν ακόμα γνωριστούμε, αγαπηθούμε κάποιος, με πινέλο στο χέρι, απεικόνισε προκαταβολικά αυτή τη φοβερή δόξα στην οποία θα μας μεταμόρφωνε, κάθε μέρα και κάθε νύχτα του αύριο, η ευτυχία που μάθαμε να επινοούμε.»

ΜΑΡΙΟ ΒΑΡΓΚΑΣ ΛΙΟΣΑ «Μητριάς εγκώμιο»

 

«”Η ευτυχία υπάρχει” επανέλαβε στον εαυτό του. Ναι, αλλά υπό τον όρο να την αναζητάς όπου είναι εφικτή. Στο ίδιο σου το σώμα και το σώμα της αγαπημένης σου για παράδειγμα, για ώρες ή λεπτά και πάνω σε ένα κρεβάτι που μοιράζεσαι με το τόσο ποθητό πλάσμα. Γιατί η ευτυχία είναι πρόσκαιρη, ατομική, σε εξαιρετικές περιπτώσεις δυαδική, σπανιότατα τριαδική και ποτέ συλλογική, κοινοτική. Είναι κρυμμένη, μαργαριτάρι στο θαλάσσιο κοχύλι της, σε ορισμένες τελετουργίες ή επίσημες  ασχολίες που προσφέρουν στον άνθρωπο λάμψεις και αντικατοπτρισμούς της τελειότητας. Πρέπει να ικανοποιείσαι μ’ αυτά τα ψίχουλα για να μη ζεις στην αγωνία και την απελπισία, ματαιοπονώντας για το αδύνατο…»

ΜΑΡΙΟ ΒΑΡΓΚΑΣ ΛΙΟΣΑ «Μητριάς εγκώμιο»