Πως γεννήθηκε η τραγωδία

Τα χωριά μαζευόντουσαν το μήνα Ποσειδώνα σ´ ένα κέντρο, για ένα ομαδικό πανηγύρι. Και σήμερα ακόμα έχουνε σερί χωριάτικα πανηγύρια προς τιμήν κάποιου Αγίου. Και το πανηγύρι, είχε έξω από τη θρησκευτική τελετή, τη σημερινή λειτουργία, και γλέντι, κρασί, χορό, αργότερα και αγώνες… Τα πίνανε γεμάτα, μερικοί για να μοιάζουνε με Σάτυρους βάζανε μάσκες τραγίσιες, μεθυσμένοι, και με την προστασία της μάσκας, λέγανε του κόσμου τα αισχρά, ύστερα όλοι μαζί τραγουδάγανε μεθυσμένα με την τραγίσια μάσκα στη μούρη τους, η λέξη τράγου ωδή γέννησε την τραγωδία…

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ  «Ελληνική Μυθολογία»

Follow @maitr_margarita

 

 

Η γεναίκα μπορεί νάχη μαλλί θυμωνιά και να το κάνη κουκουναράτο μέχρι απάνω και να το βάφη ντουλαπί ή κουφετί ή όπως της πούνε. Μπορεί να είναι ωραία και να μιλάη τ´ αγγλικό φαρσί και το γαλλικό ¨ζε λε μουά¨, μπορεί νάχη μεγαλώσει στα Κολωνάκια με γκουβερνάντες ή κάπου στο γκάζι με καρπουζόφλουδα, μέχρι να σου μιλάη για τις μετοχές της Εταιρίας κάτου στη Ζανζιβάρη και για το τελευταίο βραβείο Γκονκούρ, αλλά στο διάλεγμα του σερνικού το κοροϊδιλίκι της δεν σηκώνει βαρίδι… Κει δα που τη ζυγιάζεις καλή και μετρημένη και ξύπνια, πέφτει απάνω σ´ ένα καλοστολισμένο μπούφο και γίνεται θύμα και τραβιέται αλλοσούμπουρδα και δεν μαζεύεται, αδερφάκι μου, μήτε με δικαστικό κλητήρα…

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ  «Ελληνική Μυθολογία»

Follow @maitr_margarita

 

Οι αυλικοί…

Μεγάλο πράμα να είσαι δυνατός. Περπατάς ντούρος, φοράς ζακέ, καθαρό κολάρο της κόλλας, ψηλό καπέλο, γάντι… Δεν είναι απαραίτητο νάχης πλύνει και τα ποδάρια σου. Ούτε που φαίνονται. Όλο το παν είναι οι καλοί τρόποι.

– Φιλώ το χέρι σας, μαντάμ!

– Αγαπητέ μου… Μα, ναι… θα σας προσέξωμεν.

Λες το γλυκό λόγο και ούτε πούναι υποχρεωτικό να τον κρατήσης. Τέτοια θα κυττάμε τώρα; Πας μεγαλειώδικος μέσα στον γελοίο όχλο. Σου κάνουνε τεμενάδες. ¨Η εξοχότης σας¨…

Πλάι στον δυνατό, εν βήμα οπίσω και αριστερά αυτού, έρχεται η ακολουθία του: πρωτοκαθικάριοι, σφουγκοκωλάριοι, δούλοι με τρικαντά και υποκλίσεις και ¨τα σέβη των¨ εις τα χείλη. Καμαρώνουνε γιατί ο πυρήνας τους είναι μια ισχύς και ατενίζουνε κι αυτοί τον κοσμάκη με ανωτερότητα. Φοράνε τρικαντά, σιδερωμένα παντελόνια, γυαλισμένα παπούτσια, ακάθαρτα σώβρακα. Δίνουνε και υποσχέσεις: ¨θα φροντίσω παρά τω ισχυρώ να σας γίνη το χατήρι¨. ¨Οπωσδήποτε, δηλαδή, διότι εγώ με τον φον Τσιμπογιαννάκη είμεθα πρωκτός και περισκελίς¨. Και περιμένεις να σε υποστηρίξη ο άλφα δύο κι άμα τον παραζορίσης ή άμα του γυαλίσεις τίποτα συμφεροντολογικό, ερωτικό και άλλα τινά, άντε το πολύ-πολύ να σου κάνη ένα τηλεφώνημα, άνευ αποτελέσματος. Και περιμένεις φουκαρά, γελοίε και τιποτένιε, περιμένεις και άκρη δεν βγαίνει…

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ  «Ελληνική Μυθολογία»

Follow @maitr_margarita

 

«Καμμιά φορά τυχαίνει, άνθρωπος τις, να του ξεφύγη -σπάνια πράματα- και να κάνη καμμιά καλή πράξη.Οι καλές πράξεις είναι πολλές και διάφορες. Άμα κλέψης εκατόν εφτά δραχμές από κανένα κερατομπακάλη που κλέβει στο ζύγι πενήντα χρόνια, είναι κακή πράξη και πας σε βαθμό πλημμελήματος και σε πιτσιλάει ο εισαγγελέας με πέντε τόνους φαρμακωμένο σάλιο, άμα κλέψης τα σχέδια του εχθρικού επιτελείου σε κατεβάζουνε στην οδό Πανεπιστημίου με λάβαρα και κλαπαδόρες ¨εσένα θέλουμε...¨, τέτοια μεγαλειώδη. Άμα πονηρευτής με καμμιά μαντάμ και σε πάρουνε χαμπάρι σε λένε ¨ανήθικο και σάτυρο¨, άμα είσαι όμως με την παρέα σου και τους πης ¨εγώ την τάδε μαντάμ την… περιποιήθηκα σχετικώς¨, λένε όλοι: ¨Τί λες, ρε μπαγάσα; Μπράβο, χαρά σε σένα, φίνα ξηγιέσαι¨!…

Και τραβάει κορδόνι…»

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ  «Ελληνική Μυθολογία»

Follow @maitr_margarita

 

«Ήτανε ένας που τον λέγανε Γκαίτε, Γερμαναράς και σοφός. Αλλά δεν πα νάσαι Γερμαναράς και σοφός! Άμα έρθη η ώρα σου θα ποθάνης. Το λοιπόν, ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, αποφάσισε το 1832 να κλατάρει κι’ έπεσε στο κρεβάτι. Και την ώρα που πέθαινε φώναξε δυνατά:

–          Φως. Περισσότερο φως…(Λίχτ. Μέρ λίχτ).

Το είπε ο άνθρωπος και αξιοπρεπέστατα πάει στο «τίποτα». Αλλά οι άνθρωποι που είναι μουσκάρια και δεν ξέρουνε τι τους γίνεται, πήραν αυτά τα λόγια και τα κάναν σημαδιακά.

–          Κύττα ρε τι είπε ο σοφός.

–          Τι είπε;

–          Φως περισσότερον. Να χυθή εις την ανθρωπότητα. Εις το πνεύμα μας. Να ίδωμεν καθαρά την αλήθειαν.

–          Είπε τέτοιο;

–          Ναι (γιά).

–          Τσ, τσ, τσ!

Και κανένας δε σκέφτηκε ότι πέθαινε ο άνθρωπος κι’ ήθελε φως παραπάνω. Θολώσανε τα μάτια του από θάνατο. Σκοτείνιασε η λάμπα. Και κείνη την ώρα δεν τούκοβε να πη φιλοσοφίες και να κηρύξη μπούρδες, αλλά σαν άνθρωπος βρέθηκε σε μια αδυναμία και είπε έτσι. Αν τόλεγε αυτό ένας κοινός άνθρωπος, έτσι θα το εξηγούσαμε. Με το φυσικό τρόπο. Αλλά βλέπεις ο Γκαίτε ήτανε σοφός. Κι’ άμα λέει καμμιά μπούρδα, ένας, όλοι οι άλλοι σοφοί πασκίζουνε να της δώσουνε σημασία, αλλιώς δεν θα τους πάρουνε για σοφούς… »

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ  «Ελληνική Μυθολογία»

Follow @maitr_margarita

 

«Ο Ησίοδος έξυσε το μούσι του. Τότε, στον καιρό του, δεν μπορούσες να είσαι σοφός άμα δεν είχες μούσι. Σήμερα άμα έχεις μούσι είσαι ή τουρίστας, ή μοντέρνος ή της καρπαζιάς. Τότε δεν είχανε βρεί ακόμα τις ηλεκτρικές μηχανές και τ’ αφήνανε το ρημάδι…»

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ  «Ελληνική Μυθολογία»